Mijn laatste blog ging over plaatsvervangende schaamte bij het kamerdebat over de regeringsverklaring. Nu ruim 3 maanden later het debat wat we noemen de algemene politieke beschouwingen, na de troonrede en het aanbieden van de miljoenennota. Eerst de kamer aan het woord en de volgende dag de reacties van de regering.
Inmiddels is er positief nieuws vanuit de peilingen. Het vertrouwen in de politiek is gegroeid. 4 op 6 Nederlanders hebben weer wat vertrouwen gekregen. Een moment om even bij stil te staan.
Dan het debat van deze ochtend. De grootste oppositie partij trapte af. Fatsoenlijk, scherp, maar vooral met weinig positief gemoed, werd de aanval geopend. Natuurlijk de bekende en de te verwachten tegen reacties. Later de grote winnaar, nu de verdediger van het regeringsbeleid. Dat was wennen, een andere rol, best lastig. Ook nu de bekende reacties, maar…
Wat we konden constateren is dat er ook knopen werden geteld. Partijen die nu een verantwoordelijkheid hebben in het regeren kleuren bij. Zo zwart-wit denken en spreken is in de kamer even weg. Nu op X nog, dan komt er iets op gang waar de grote meerderheid van het land behoefte aan heeft dichtbij. Een beetje vertrouwen en wellicht dat mooie gevoel van verbonden zijn, zoals in de afgelopen sportzomer. Een warm hart…
Tenslotte de dynamiek en het zelf corrigerende vermogen in de kamer. Mensen van de verschillende stromingen werkte samen aan de toon en sfeer van debat. Is dat een nieuw begin? Houdt men dat vol?
De koning sprak in de troonrede over de kribbige samenleving. Hopelijk beseffen onze politieke voorgangers dat juist zij degene zijn die daarin het sturende voorbeeld zijn. Het debat van nu? Iedereen verdient een tweede kans. Pak deze, het gaat om veel meer dan het eigen gewin.
Gisteren heb ik vooral naar het Kamerdebat gekeken. Was op zoek naar inspiratie en een rechtenvrij plaatje. Ik was getriggerd door wat ik voorbij zag komen. Een nieuwe regering met een partijloze Minister President, de primus inter pares. Een oppositie, die bleef hangen in het verleden en een coalitie die schitterde door afwezigheid in het steunen van de Minister President. De man die aangezocht is door de vier partijen die min of meer tot elkaar zijn veroordeeld.
Bij het zoeken/googelen kreeg ik het plaatje van You Tube voor mijn neus. Van Zapp clipjes die gaan over de geschiedenis. Nu wil ik wel meteen duidelijk stellen dat ik op geen enkele wijze een vergelijk wil maken met de partijen en politici van nu en dat wat toen in de wereld speelde. Ik was aangetrokken tot het plaatje en keek even naar het clipje. Piere Bokma overtuigde in overdreef de rol van Hitler. Heel duidelijk liet hij zien hoe iemand twee gezichten kan tonen. Engeland was overtuigd dat zij uit de wereldbrand konden blijven. De geschiedenis leerde ons anders…
Dan nu wat er gisteren voorbij kwam. Het begon vrijwel meteen met onze vriend Jetten, de toon werd gezet en natuurlijk ging het linker smaldeel er overheen. De democratie heeft een meerderheid neergezet die niet de hunne is. Nieuwkomers en de één lid partij PVV mochten samen met de VVD aan de bak. Natuurlijk wil onze nationale roeptoeter wel blijven toeteren en zo zocht hij wat mensen voor in de regering. Mensen met denkbeelden en uitlatingen uit het verleden, die op zijn zachts gezegd in het spectrum van links – rechts extreem rechts genoemd kan worden. Overigens dat mag in ons land. Maar ja, nu in een regering, waarin de MP niet vaak genoeg zegt er voor alle Nederlanders en inwoners te zijn van ons Koninkrijk. De MP kon het blijven herhalen, maar als een grammofoonplaat bleef het linker smaldeel boos zijn over domme uitspraken van de nieuwkomers in de regering. Vervolgens gooide de roeptoeter nog wat op het vuur en later kon een nieuwkomer zich niet bedwingen en zette zij ook nog een stevige misser in. Het kabinet spreekt met één mond. Onze nationale roeptoeter zal nog moeten leren dat hij nu vooral zijn mensen moet steunen om zijn beleidswensen voor elkaar te krijgen. De nieuwkomers zullen moeten leren dat in de regering zitten echt een andere houding en rol is dan aan de zijkant toeteren als de opperste roeptoeter daarom vraagt.
Dan ons linkse smaldeel en vooral Jetten. De geschiedenis leert ons al dat mensen soms met twee monden praten, Piere Bokma speelde dat overtuigend, maar de geschiedenis leert ons ook dat het niet altijd tot oorlog leidt. Politici hebben sowieso moeite met om met één mond te praten. Overigens dat is gewoon menselijk gedrag, overkomt iedereen wel eens. Een gezamenlijke verantwoordelijkheid is dat volksvertegenwoordigers door hun gedrag en houding de democratie kunnen maken en breken. Alles valt of staat met vertrouwen in de politiek door het volk, de samenleving. Wat gisteren is gebeurd draagt daaraan niet bij. Niet de inhoud stond centraal, maar dom gekissebis. Laten we leren van de geschiedenis en gewoon iedereen de kans gunnen. Terugfluiten, wegsturen, beschadigen, het kan altijd nog…
Als ik ergens op vakantie ben, of gewoon een paar dagen er tussenuit, dan is de kans groot dat ik altijd op zoek ga naar de ere begraafplaatsen die ons herinneren aan de gevallenen in de 2e wereldoorlog.
Vandaag werd ik getriggerd door het nieuwsbericht dat Femke Halsema heeft besloten dat de herdenking op de Dam met extra veiligheidsmaatregelen zal plaatsvinden. Zo mogen er maximaal 10.000 deelnemers zijn in plaats van de normale 20.000 en zal iedereen gefouilleerd worden. Natuurlijk mogen mensen demonstreren op 4 mei om 20.00 uur, maar alleen op de daarvoor bestemde plekken elders in de stad. Maatregelen die genomen en waarschijnlijk ook nodig zijn om op 4 mei even 2 minuten stil te zijn voor het herdenkingsmoment.
Actueel was dit onderwerp. De stelling in het programma Spraakmakers van vandaag (19 april 2024). “Het is triest dat er extra veiligheidsmaatregelen nodig zijn tijdens de dodenherdenking”
Het programma kenmerkt dat er studiogasten, mensen die inbellen, zijn en een ondersteunende website stand.nl. Zoals gebruikelijk luister ik naar argumenten, reacties en denk ikzelf na wat ik ervan zou vinden. Echt stemmen op de ondersteunende website doe ik over het algemeen niet en ik heb me ook niet op gegeven voor de spraakmakers community. In die zin ben ik een gewone luisteraar.
In het programma kwamen enkele begrippen voorbij die ieder een lading hebben. Herdenken, verzoenen en verbinden. Herdenken staat op 4 mei centraal. Vrijwel iedereen die op de zender kwam was het daar wel over eens. Al was er ook iemand, een beller, mening dat het wel erg lang geleden is en hij zich afvroeg of het iets van deze tijd. Denk dat deze beller niet goed op de hoogte was van het doel van de herdenking op 4 mei.
Tijdens de Nationale Herdenking herdenkt Nederland allen – burgers en militairen – die in het Koninkrijk der Nederlanden of waar ook ter wereld zijn omgekomen of vermoord; zowel tijdens de Tweede Wereldoorlog en de koloniale oorlog in Indonesië, als in oorlogssituaties en bij vredesoperaties daarna.
Iemand sprak ook over verzoenen. Een begrip waar een ieder zo zijn eigen invulling aan kan geven. Zo heb ik me ermee verzoend dat ik geen miljonair ben geworden. Overigens dit als voorbeeld.
Verzoenen staat ook voor vrede laten sluiten. Hij slaagde er in de twee kampen te verzoenen. In sommige regio’s waar herdenkingen worden gehouden zijn, wordt dat verzoenen in de praktijk gebracht.
“De huidige generatie Duitsers heeft niets meer met de daden van toen te maken, schaamt zich daar nog wel voor en heeft er verdriet van. Dat moeten ze mogen uiten tijdens onze Dodenherdenking.”
Nu komen we uit bij het begrip verbinden. De discussie of Duitsers wel of niet welkom zijn op een herdenking op 4 mei loopt decennia. Hoe verder we weg komen te staan van de jaren 40-45, hoe meer ruimte er is gekomen om samen stil te staan bij wat de wereld is overkomen door de machthebbers van die tijd. Een oorlog kent geen winnaars, alleen verliezers.
We leven nu in 2024 en het Midden Oosten staat op scherp. Er zijn Russen die dromen van het herstel van de Sovjet Unie. De tijd dat er een Oostblok was onder het gezag van het Kremlin. Wat heeft de beschaafde wereld van het verleden geleerd? Blijkbaar niet genoeg en zijn er nog steeds machthebbers die doelen nastreven met het voeren van oorlog. Maar wat verbind ons dan?
Deze vraag stelde zich ook de presentator van het programma. Hij opperde dat de herdenking niet het moment is voor verzoening en verbinding. Natuurlijk blijft dit voor iedereen een persoonlijke afweging. In de auto, toen ik het hoorde, dacht ik dat juist het herdenken een universeel karakter kan hebben waar plaats is voor verzoening en verbinding. Niet op de nationale herdenking op de Dam, maar vooral in ons zelf. Want ook de moeder die haar zoon moet missen nadat deze als kanonnenvlees is opgeofferd heeft verdriet, net als de Russische soldaat die zijn benen kwijt is na het lopen op een mijn. Dat verdriet en pijn is niet anders dan de Oekraïense vader die naar het plat gebombardeerd flatgebouw kijkt waar ergens in de puin zijn omgekomen gezin moet liggen. Of het kind op de Gaza die huilend in de camera vertelt dat ze niemand meer heeft. Omgekomen bij het bombarderen van hele woonwijken en steden in de Gaza. Beelden die op het netvlies branden, net als de invasie van de Hamas op 7 oktober waarbij mensen werden ontvoerd en afgeslacht. Al die mensen hebben geliefden die nu verdriet hebben, net als de jonge vrouw op de Jeep die het niet heeft overleefd. Zij voelde de angst en pijn.
Voor mij heeft herdenken, verzoenen en verbinden op één of andere manier dus wel met elkaar te maken. Niet zozeer in een organisatievorm, maar vooral hoe mijn 2 minuten stilte wordt ingevuld. Een stilte voor allen die getroffen zijn door verdriet en pijn veroorzaakt door de machthebbers van deze tijd. Doet u mee?
Inmiddels zijn we alweer een paar weken verder. Het voorjaarsreces in politiek Den Haag is in volle gang. Alleen Kim is bezig met de vorm…
De eerste formatie of informatie ronde van onze PvdA recalcitrant Plasterk wordt als mislukt beschouwd en alle ballen van de oorzaak worden gericht op oude nieuwkomer Omzicht. Hij vond zichzelf niet zo handig in de communicatie naar zijn onderhandelingspartners en wellicht enkele partijgenoten. Ondertussen werd in politiek den Haag als een soort van Pavlovreactie de man en zijn partij in de kwade hoek gezet. Dagelijkse peilingen in de praatprogramma’s laten zien hoe dat werkt. De partij die inzet op omzichtig omdenken naar een andere politiek die meer gebasseerd is op gedeelde macht en een grotere invloed van het controlerend orgaan, de gekozen volksvertegenwoordiging, wordt met verenigde krachten weggezet. Het laat maar weer eens zien hoe moeilijk het is om weg te komen uit de vaste denkpatronen die beheerst worden door het behouden van macht.
In mijn omgeving hoor ik ook wel eens geluiden dat er iemand moet opstaan met ‘ballen’. Eigenlijk het tegenovergestelde van Omzicht (althans dat is wat de beeldvorming doet). Nu kent de geschiedenis best wel veel figuren die ‘ballen’ toonde of nog tonen. Je kunt je afvragen of deze figuren brengen wat een vrije westerse wereld kenmerkt. Ervaringen uit de geschiedenis en wat nu in de wereld speelt geven een donker beeld van de mensheid. Daar wil ik ver van blijven, Dan liever de omzichtige ballen van Omzicht.
De genoemde wet, aangenomen in de tweede kamer, een kabinet gevallen en verkiezingen verder, met radicaal rechtse onderhandelingen op dit moment, lijkt niet te sneuvelen in de eerste kamer. Deze kamer heeft echt een andere positie en rol dan de eerste kamer. De getrapte gekozen senatoren horen dus een andere rol aan te nemen dan partijgenoten in de andere kamer. Zoals nu is aangekondigd hebben de VVD-senatoren die andere rol echt aangenomen.
Ik wou deze keer schrijven over het politieke proces dat plaatsvindt over de zogenoemde spreidingswet. Ik zoek dan naar iets wat past bij het kernwoord. In dit geval ‘spreiden’. Ik kom uit bij deze licentievrije foto van een pauw. De gedachte die opkomt is ’trots al een pauw’.
De politieke duiders in de media framen vrijwel allemaal meteen. Zo zou de politiek leider ‘haar mensen’ niet in de hand hebben. Of dit ligt een ‘bom’ onder de onderhandelingen. Of… zo zijn er nog wel wat duiders die menen dit te zien, of te zien aankomen.
De onderhandelaars zelf laten zicht meteen op ‘X’ uit. De een wat meer uitgesproken dan de ander, maar blijkbaar moeten ze er wat vinden en dat, nu even niet, binnenkamers houden.
Nu ik ben mijn eigen politieke duider, maar misschien ben ik wel wat breder dan dat. Waar gaat het nu eigenlijk om? Simpel gezegd? We willen minder instroom, want we hebben geen huizen en we willen ook een optimale welzijnsstaat, zonder dat we er al te veel voor betalen. O, ja en de koning moet ook belasting betalen. En… O, het is helemaal niet simpel samen te vatten, blijkt.
Waar gaat het nu toch fout in één van de meest welvarende landen ter wereld. Waarom scoren we op geluksladder in ons privé beleving al jaren bij de bovenste in de wereld en zijn we toch zo zuur op dat wat de samenleving ons brengt? Inmiddels zijn daar al veel theorieën over verschenen en natuurlijk is daar niet echt een eenduidige reden voor te noemen. We leven in een spannende tijd, het is een hectische en dynamische leefwereld waarin we vertoeven. Het is niet anders en daarom… ben ik enigszins een beetje trots als een pauw op die senatoren van de VVD. Want juist de eerste kamer is in het leven geroepen om wat weg te blijven van de ‘waan van de dag’ en het ‘politieke spel’. Dat is bedoeld om niet al te hijgerig te reageren en zorg te dragen voor een bestuurbaar land, ook voor de lokale bestuurders. Als de onderhandelaars dat zien als een ‘bom’ missen ze de essentie van een evenwichtig democratisch proces. Het lijkt wel of in den Haag men echt geen gevoel heeft voor wat buiten de randstad plaatsvindt. Of ze hebben er gewoon sch^t aan.
Willen de onderhandelaars deze wet niet? Dan hebben ze altijd, als ze tot een akkoord komen, het recht om deze wet te veranderen of overbodig te maken door een andere wet. Weet niet of ik dan ook bij een Pauw van trots uitkom.
Inmiddels zijn we klaar met de Sint en kleuren de winkelstraten in andere sferen. De eerste kerstmarkten zijn geweest en bij ons in Harlingen verregend. Goede bedoelingen om gasten een gemoedelijke en vriendelijke sfeer te bieden zijn letterlijk in het water gevallen. Dat is jammer, want we keken er zo naar uit. Volgende jaar nieuwe kansen.
In den Haag zijn ze in elk geval nog niet klaar. We hebben inmiddels een flink aantal nieuwe kamerleden ingezworen en zijn er enkele kandidaten die deze nieuwe en oude volksvertegenwoordigers wel willen voorzitten. De opperbazen van de winnaars van de verkiezingen hebben een eerste informatieve stap gezet. Resultaat: we willen wel met elkaar om de tafel, Binnenkort horen we van de verkenner wel wat hij heeft gedaan en waarom ze, nu met elkaar, verder willen praten. Ondertussen…
In het Midden-Oosten en in de Oekraïne, woedt de oorlog voort en sterven er dagelijks mensen aan het front of doordat hun huis of schuilplaats plat wordt gebombardeerd. En dan wij…
Wij, de kiezers, hebben gekozen en hopen onze vertegenwoordiger met onze stem een zetel in het parlement te geven. Het volk heeft gesproken! Nu, ik vraag me af, welk volk heeft nu precies gesproken. Volgens mij spreekt een mens, een volk spreekt niet. Wat wordt bedoeld dat veel mensen die onderdeel zijn van het volk een politieke voorkeur hebben uitgesproken die alles, behalve eenduidig is. Gelukkig maar…
Wereldwijd zien we een beweging die best wel gevaarlijk kan zijn. Namelijk een beweging dat delen van het volk kiezen voor de landelijke roeptoeter van dienst. Veelal een populist die roept wat een deel van het volk wil horen. Aan een ander deel van het volk gaat dit geluid voorbij. Er wordt wel gehoord, maar als zo vaak niet geluisterd. Polarisatie en een Woke cultuur is het resultaat. Dat is geen Nederlands probleem, we zien dat vooral in de westerse democratische wereld, waarin steeds meer en steeds vaker hele groepen van mensen de aansluiting met de democratie hebben gemist. Het feit dat populistische roeptoeters, die heel goed luisteren wat een belangrijk deel van het volk willen horen, steeds meer aanhang krijgen mag de zittende magistraat van de democratie zich aanrekenen.
Winter de tijd dat we kerstfeest vieren. Voor het Christendom een belangrijke tijd waarin de komst van Jezus, het Licht van de wereld, de Vredesvorst, wordt gevierd. Voor andere misschien gezelligheid en een kerstman. Voor weer andere misschien geen van beide, gewoon omdat er bijvoorbeeld helemaal geen geld is om dit te kunnen vieren.
Nederland is een welvarend land, zeker is dat, maar er zijn nog grote gaten in wat we vroeger welzijn noemde. Je kunt alles wel vertalen in economische welvaart, maar hoe vertaal je de ervaring van welzijn voor elk individu? Je kunt het nooit ieder individu naar de zin maken, maar als ongenoegen zich vertaalt in 40 zetels voor populistische politici in de radicale hoek, dan is het land minder ‘gaaf’ dan aan ‘het volk’ al die jaren is verkocht. Ondertussen…
In het Midden-Oosten en in de Oekraïne, woedt de oorlog voort en sterven er dagelijks mensen aan het front of doordat hun huis of schuilplaats plat wordt gebombardeerd. En dan wij…
Ja, dan wij. Misschien beseffen wij dat het bovenal gaat om de vrede in de oorlogsgebieden en in onze harten. Volgens mij begint dat dicht bij huis, de omgeving waarin je leeft en hoe we ons tot elkaar en andere culturen en landen verhouden.
Het is bijna winter, bijna kerstmis, traditioneel een tijd waarin we met meer compassie door het leven stappen. Ik hoop dat dit gevoel van compassie, wat ons nader tot elkaar brengt, niet zal uitdoven. Dat warme gevoel trekt weg, straks worden we weer overstelpt met geluiden, waar dan ook vandaan. Geluiden die oproepen tot bewegingen die mensen tegenover elkaar zet. Laten we het gevoel van kerstmis zo lang mogelijk vasthouden. Wie weet is de boodschap van het kerstkind zo slecht nog niet.
Waarschijnlijk zijn er vele mensen die iets hebben met de herfst. Een jaargetijde wat ik vooral opbeurend vind. Je zou eerder denken dat de lente daarvoor in aanmerking zou komen, maar de herfst? Toch heb ik meer met de herfst dan met de andere jaargetijden. Natuurlijk herken ik het nieuwe leven in de lente. Het onbevangen van de zomer en de winterse warmte bij de kaarsjes en open haard. Waarom kriebelt het dan meer bij mij als de bladeren van de bomen vallen?
Allereerst is het de kleurenpracht die opvalt als je op wegen rijdt waar de bomen aan weerskanten zich laten zien. Er is geen boom hetzelfde, zelfs geen enkel blaadje van een boom. De kleurschakering, de structuren, de staat waarin het verkeert. Niet één hetzelfde, hoe bijzonder is dat, als je daar over nadenkt en bij stil staat. Toch hebben ze wel wat gemeen. Namelijk ze ontstaan, groeien en uiteindelijk vallen ze van de bomen. Al dan niet met hulp van de herfststormen. Wij als opgeruimde wezen hebben de neiging om deze bladeren op te ruimen. Inmiddels weten we dat het niet zo nodig hoeft. Bewaren in een hoek en laten verrotten tot een goede compost is ook een optie. Wat doe jij met de dode bladeren?
Hoe kom ik zo op de herfst? Ik zal de enige niet zijn die betrokken is op wat er in onze wereld van vandaag aan de hand is. Natuurlijk is oorlog en terreur van alle tijden, maar toch, nu worden we er wel erg mee geconfronteerd. Barbaarse toestanden in het Midden Oosten en ouderwets ‘landje pik’ aan de grenzen van de Europa. Het houdt ons dagelijks bezig. We vergeten even, als zo vaak, de andere brandhaarden in de wereld. Hoeven we ons niet voor te schamen, want we zijn mensen en hebben onze grenzen van wat we aankunnen. We maken onderscheid om te overleven.
De genoemde conflicten lijken uitzichtloos, er gloeit nergens een sprankje hoop. Dat is een fatalistische gedachte die je niet al te lang bij je moet dragen. Dan komt de herfst. Na de regen in het bos een stukje wandelen, je gedachten even verzetten naar dat wat je van dichtbij kan zien, ervaren.
De bomen verkleuren, schudden hun bladen af. Het ruikt heerlijk als de buien over zijn en over de dode bladeren loopt, terwijl verderop de bomen nog bezig zijn hun pracht te verliezen. We weten als we hier over een half jaartje lopen de bomen weer nieuwe bladeren zullen dragen. Geholpen door de dode bladeren die als een natuurlijke compost hebben gediend. Nieuwe bladeren, uniek van kleur, niet één hetzelfde. Dit geeft mij hoop en vertrouwen dat het geweld toch ooit weer zal stoppen en dat nieuwe generaties kunnen werken aan vrede voor een ieder.
In de jaren ’90 van de vorige eeuw ben ik net als zovele ingesprongen in het digitale tijdperk. Internet met beelden en een webbrowser was er nog niet echt. Met een telefoon, een soort van computer, een apparaat voor de bandjes, kon je zo contacten leggen met andere gebruikers; het usenet. Eind jaren tachtig waren de eerste stapjes in Nederland gezet en in 2017 had 98% van de huishoudens een internetaansluiting. Nu een 5 jaar later zal dat wel wat hoger liggen. Bovendien zijn we nu altijd wel met verschillende apparaten verbonden met het Internet. Van smart tv tot de deurbel.
Als verwoed verzamelaar heb ik nog veel van mijn ontdekkingen uit die tijd nog wel op verdwaalde schijfjes staan. Van flop – naar Zip – naar USB stick of zoals nu naar de Cloud. Afbeeldingen boeide me altijd al. Foto’s van natuur, kunst, collages, of wat dan ook, als het me maar aansprak. Bij het bladeren in deze geschiedenis kom ik af en toe iets tegen, waarvan ik me niet echt kan herinneren, waarom ik een plaatje heb bewaard. Dat geldt ook voor bovenstaande. Als ik er nu naar kijk?
Ik weet niet of ik het plaatje weer zou bewaren, nu spreekt het me in elk geval veel minder aan. Dat brengt met bij mijn gedachtespinsel deze keer. Ik luisterde naar de radio naar mensen die geïnterviewd werden. Het waren 3 mensen die heel dicht bij de dood hebben gestaan. Hun verhalen boeide me, ondanks de verschillende situatie kwamen alle 3 tot de conclusie dat hun ervaring hun leven had verrijkt. Het had hun leven zinvoller gemaakt, bewuster van de relaties, de intentie van de kleine dingen van alle dag. De mensen hadden natuurlijk allen een andere achtergrond, maar ze herkende de hang naar succes in de baan, het steeds meer willen verdienen, meer.. meer…
Veel van ons zullen zich wel enigszins herkennen in deze ambities, eruit halen wat erin zit.
Als ik nu naar het plaatje kijk, herken ik stilte en zie ik dood hout, maar op één af andere manier zie ik ook een toekomst van vrijheid, ruimte, bezinning. Laten we hopen dat niet iedereen eerst de dood in de ogen moet kijken om een geloof in de toekomst te zien en te kunnen genieten, dankbaar te zijn voor elke dag die je tegemoet mag treden.
Al eigenlijk best wel lang publiceer ik als Teddy Trigger regelmatig mijn hersenspinsels over van alles en nog wat. Recent is de hostingprovider waar de site was gehost overgenomen. Voor mij was dat het moment om eens te kijken of ik een andere keus moest maken. Dat heb ik gedaan en meteen geregeld.
Domeinnaam verhuizen was eerder dan verwacht. Mijn oude hersenspinsels zitten nu elders en vanaf nu komt de nieuwe hier. Dus was je een liefhebber? Wees gerust… Ik moet blijkbaar zo af en toe, toch wat van mij afschrijven..
